In Dol op de Duinen zetten we elke maand een vrijwilliger of betrokkene van Stichting Duinbehoud in de schijnwerpers. Zij vertellen waarom de duinen een speciale plek in hun hart hebben. Deze keer: Hanneke Mesters, de nieuwe eindredacteur van het blad Duin.
‘Ik verwonder me er nog steeds over hoe bijzonder en complex de natuur in elkaar zit’
Hanneke Mesters heeft inmiddels heel wat ervaring opgedaan op natuurbeschermingsgebied. Communicatie en educatie zijn haar sterke punten. Ze begon haar werkzame carrière als bioloog van 1984 tot 1994 bij Stichting Duinbehoud. Met heel veel kennis en ervaring rijker is ze er sinds 2019 weer actief. Deze keer in de redactie van Duin. Eerst als ‘gewoon’ redactielid, maar vanaf Duin 2 dit jaar ook als eindredacteur.
Hanneke was een Haags binnenstadskind. Ze woonde driehoog boven. Maar als ze aan haar jeugd terug denkt, neemt de herinnering aan de duinen van Meijendel een belangrijke plaats in. “Mijn ouders gingen iedere zondag met hun kinderen naar buiten. Vaak was dat naar het strand en de duinen. Meijendel is echt het duingebied van mijn jeugd. Mijn eerste herinneringen aan de duinen zijn wandelen, bomen klimmen en spelen.” De liefde voor de duinen zit in haar familie. “Mijn moeder is 90 jaar geworden. Op hoge leeftijd ging ze nog naar de duinen en het Haagse park Marlot.”
Hanneke heeft altijd dichtbij of in de duinregio gewoond. Ze gaat graag de (duin)natuur in. “Ik ben geen specialist van bepaalde plant- of diergroepen die je in de duinen tegenkomt. Ik kan vooral heel erg genieten van de natuur. Van alle vogels en planten die ik zie. Ik verwonder me er nog steeds over hoe bijzonder en complex de natuur in elkaar zit. Hoe alles zo mooi op elkaar is afgestemd en hoe het zich zo heeft kunnen ontwikkelen.” Dat genieten brengt ze vast ook over op haar zeven kleinkinderen tussen de twee en negen jaar, waarmee ze graag naar buiten gaat.
Eerste keer Duinbehoud
Tijdens haar middelbareschooltijd werd ze via een vriendin lid van de Nederlandse Jeugdbond voor Natuurstudie (NJN). Daar kwam ze met veldbiologie in aanraking en met de milieuproblematiek. Dat vond ze zo interessant dat ze besloot om biologie te gaan studeren in Leiden. “Ik deed mijn hoofdvak in de duinen van Wassenaar (Kijfhoek en Bierlap) bij prof. Eddy van der Meijden. Ik heb daar twee zomers lang onderzoek gedaan aan tweejarige planten. Mijn bijvakken waren milieukunde en onderwijskunde.”
Deze mix van vakken vormen de basis voor haar loopbaan. “Na mijn onderzoek aan stippelmotten in de duinen, kwam ik in 1984 terecht bij Stichting Duinbehoud. Ik heb er met een korte tussenpozen tien jaar gewerkt.” Ze startte er met het maken van een lespakket voor het basisonderwijs, later werkte ze er als communicatiemedewerker. “In die tijd verbeterde de verhouding tussen Duinbehoud en de waterleidingbedrijven en werd met de Nota ‘Duinen voor de wind’ de basis gelegd voor de bescherming van de duinen in de Ecologische Hoofdstructuur.”
Communicatie, tentoonstellingen en nieuwsbrieven
Vanaf 1994 werkte ze achtereenvolgens voor verschillende organisaties maar wel altijd in de natuurbranche. Ze is vijf jaar coördinator communicatie in Nationaal Park Zuid-Kennemerland geweest. Later runde ze achtereenvolgens twee bezoekerscentra van PWN. Door een reorganisatie bij PWN volgde er een nieuwe uitdaging: beheerder van de gebieden bij Natuurmonumenten eerst in Zeeland later in Zuid-Holland. “Het was een echte carrière switch naar een ander vakgebied en een nieuwe provincie, waardoor ik weer veel nieuwe dingen heb geleerd.”
Ze miste wel het communicatiedeel van haar vroegere werk en zo begon ze, eenmaal terug in de buurt van Leiden en met haar pensioen in zicht, als vrijwillig redactielid voor Duin. “Daarbij kan ik mijn kennis en ervaring van de afgelopen jaren goed gebruiken. Mijn eerste stuk als redactielid was meteen een vuurdoop: een interview met Marc Janssen over het circuit van Zandvoort”. Al snel zette ze de rubriek Samen voor de Kust op. Daarvoor interviewde ze heel wat duinconsulenten. “Zij zijn onze ogen en oren in het duingebied, volgen plannen en vergunningaanvragen en komen op voor de belangen. Door zo’n interview fris je de relatie op en hoor je wat er speelt.”
Eindredacteur
Eenmaal bezig voor Duinbehoud wilde ze toch nog wat meer. Inmiddels was ze gestopt met het vaste werk bij Natuurmonumenten. Maar af en toe wat losse klussen doen is welkom. Toen redactielid Antje Ehrenburg na tien jaar deze taak te hebben vervuld, aangaf te willen stoppen als eindredacteur, meldde Hanneke zich als opvolger. “Het regelwerk past goed bij me en de redactie is een leuke club mensen om mee aan de slag te gaan”, vertelt Hanneke enthousiast.
Een van de onderwerpen die ze op de agenda heeft staan, is de nauwere samenwerking tussen de communicatie-afdeling en de redactie van het kwartaalblad Duin, waardoor de achtergrondinformatie van het kwartaalblad en de actualiteit in de online nieuwsbrief DuinTopics nog beter op elkaar aan gaan sluiten.
Werken waar mijn hart ligt
Hanneke is overigens behoorlijk veelzijdig. Zo maakt ze bijvoorbeeld hele mooie schilderijen. Om te ankeren in de gemeente Leidschendam, waar ze vijf jaar geleden terecht kwam, werkt ze als vrijwilliger in Stadstuin Rusthout. Dit is een kinderboerderij met een groente- en bloementuin. Daarnaast heeft ze sinds kort een volkstuin. “Ik doe nu alle werk waar mijn hart ligt.”
