Dit keer Hans Sibbel en de duinen van Les Landes bij Contis Plage
Ik train. Ik ren. Ik heb een doel. Ik wil mijn beste marathon ooit lopen. Honderden kilometers heerlijk over Hollandse wegen. Maar ik weet de echte test komt eraan. De Duinen. Hardlopen in de duinen doet iets extra. Als dat geheime ingrediënt in een maaltijd. Dat heerlijke broodje waardoor je steeds naar dat restaurantje getrokken wordt.
De Duinen. En in mijn geval de duinen van Les Landes. Specifieker rond Contis Plage. Nog specifieker. De brandgangen door de naar hars ruikende dennen bossen. De Duinen van Les Landes zijn ongerept. Het is natuurlijk allemaal productie bos. Grove dennen. Maar toch. Zo leeg met mensen. Zo stil. De cicade en ik. Dat is het. Soms een enkele horzel, maar die ren ik er altijd uit. Trage luie nep insecten. Grove dennen tegen staalblauwe atlantische luchten. Strooi mij daaronder uit.
Zuigend zand
Het is een dromerige warme dag geweest, ik heb heerlijk in de golven ge body-surft. De zee was petite agité, wat betekent dat er best heftige golven zijn. Laat dat maar aan de oceaan over. Ik zit in een soort trainingspsychose en besluit dat ik een keer in de zonsondergang ga rennen. In die oneindige duinen. Die ik ‘zo goed ken’. Ja, duhh, overdag…….
Tussen de bomen die soms ondergroei hebben en meestal niks. Daar ren je als door een kathedraal.
Het zijn gangen van tien, twintig meter breed en langs de randen is het zand net wat minder los.
Maar het blijft afzien. Van de lekkerste soort, dat wel. Dat is wat de duinen hier doen. Elke stap in het gulle zand houdt je even vast. Waar je op de weg, het asfalt, licht als een veertje kan dartelen, zuigt het zand. Elke stap weer zak je eerst een beetje weg, waardoor alle energie uit je been getrokken wordt en moet je opnieuw aanzetten om los te komen. Dat is een ander soort afzien dan heel hard rennen. Of heel lang. Of met een rugzak van 10 kilo, leve militaire dienst. Het is subtiel, haast ongemerkt, en je wordt er beresterk van. Als je na de duinen opeens op een schelpenpad komt zijn de eerste paar stappen alsof je op het punt staat te gaan vliegen. Een droom van elke man heb ik begrepen. Het voelt even alsof je loskomt.
Verdwaald
Maar dan moet je wel 10 kilometer door de duinen ploegen. Duinen van tien meter hoog. Duin na duin. Golvend. Ongenadig. Warm. Stil. Het is er zo absurd stil.
De zon is onder. De volle maan komt op. Nu moet ik weer in de buurt van het strand komen. Toch? Dat was toch hier? Mijn richtingsgevoel is blijkbaar na zonsondergang anders. Want er is geen hier. Er is niks. Ik heb geen idee. Richting de vage gloed van de zon die al aan de andere kant van de wereld bezig is op te gaan, ren ik, beuk ik, zwoeg ik, angstig ik door. De hele dag in zee heeft toch wel iets van mijn jonge viriele lichaam gevraagd……
OK. Ik geef het toe. Ik ben verdwaald. Ik loop, ik loop, ik loop. En dan opeens. De rand. De rand van de duinen. Daar waar de zee het duin opeet. Ik hoor de zee. Agité. Bien Agité. Hij brult. Ik brul.
Ik zie het eerste huisje. En de volle maan. Ik heb me na anderhalf uur rennen nog nooit zo voldaan gevoeld. Komt wel goed met die marathon……
PS. Het werd 2.44 uur later dat jaar.
Hans Sibbel is cabaretier en duinliefhebber, en verzorgde op de eerste Dag van de Duinen een intermezzo.
Dit artikel verscheen in kwartaalblad Duin. Wil je meer weten over de Nederlandse kust? Word donateur en ontvang Duin voortaan elk kwartaal. Of vraag een gratis proefexemplaar aan.
