Iedereen die op Vlieland aankomt met de boot vanuit Harlingen kent het beeld van wachtende mensen op de kade. Nu mocht ik dat ook eens ervaren. Op een zonnige donderdag eind september verwelkomde ik daar Piet Zumkehr. Hij kwam speciaal over van Terschelling. De duinconsulent van Vlieland is namelijk net gestopt. Gelukkig weet Piet ook meer dan genoeg van het mooie Vlieland. Met zijn jarenlange ervaring als duinconsulent (van Terschelling) en ecoloog is een wandeling door het diverse duinlandschap van Vlieland voor hem gesneden koek.
Het duinpad op
Vanaf de bushalte op de Postweg lopen we niet het schelpenpad op, maar gaan het naastgelegen duinpad op. Hoewel dit soort duinen grijze duinen worden genoemd, is het er opvallend groen. De duinen zijn begroeid met verschillende mossen, grassen en helm. Hier en daar bespeuren we nog wat kleur van geel schermhavikskruid, zandblauwtjes en de rode heidelucifer. Het duinpad komt uit op het Pad van Dertig, waar we linksaf gaan om even verderop direct nogmaals linksaf te slaan, het bos in.
Corsicaanse dennen
Dat we hier zulke weelderige bossen aantreffen, is helemaal niet zo vanzelfsprekend. Piet vertelt dat de Vlielandse grond eigenlijk te droog was voor de Corsicaanse en Oostenrijkse dennen die we hier nu zien. De oplossing: turf! Dat werkt namelijk als een soort spons. Met de jonge dennen die ruim honderd jaar geleden werden geplant, werd ook een stuk turf begraven. Hierdoor kregen de jonge bomen genoeg water om uiteindelijk uit te groeien tot de kolossen die er nu staan.
Schapen en Schotse Hooglanders
We volgen het bospad tot we bij een wildrooster uitkomen dat we oversteken. We gaan hier linksaf het gebied in en blijven eigenlijk constant het pad linksom volgen. Grazers als Soayschapen en Schotse hooglanders zorgen hier dat de duinen niet te veel vergrassen. Daarmee wordt geprobeerd de schadelijke invloed van stikstof te beperken.
Vogelgriep
Hoewel we vandaag geen grazers tegenkomen, zijn de effecten van hun werk wel te zien. De tot ‘schaaphoogte’ kaalgegeten takken en struiken verraden dat de grazers hun werk wel degelijk doen. En ook kunnen we ze mooi vergelijken met de zogeheten ‘enclosures’ die we op een aantal plekken zien. Dit zijn afgerasterde stukken van het gebied waar de grazers niet bij kunnen komen. De bomen en struiken kunnen daar hun gang gaan. Er is daar duidelijk meer begroeiing te zien dan in het gebied met de grazers. Terwijl we in de verte de zeereep spotten, valt er nog wat op. Het aantal dode vogels dat her en der ligt. De vogelgriep lijkt hier flink toe te hebben geslagen. Mocht je tijdens het wandelen dode vogels vinden, zorg dan dat je ze niet aanraakt.
Cranberries plukken
Vlak voor we het begrazingsgebied verlaten, stuiten we op een aantal cranberryvelden. Zo te zien zijn deze al druk bezocht, want er hangt nog maar een enkele rode vrucht aan. Niet zo gek, want tussen 15 september en 30 november mag iedereen hier tussen 09.00 en 18.00 met de hand cranberry’s plukken. Een leuke bezigheid als je hier toevallig in deze periode bent.
Kade langs de Waddenzee
Na een kort stukje door het bos steken we de Postweg over, waar we rechtsaf het schelpenpad op lopen tot we oog in oog staan met de Waddenzee. We houden de Waddenzee aan onze rechterkant en lopen weer verder. Op de kade is van alles te zien. Van zeekraal en lamsoor tot steenlopers. Na ongeveer anderhalve kilometer steken we het duin weer over, terug naar het beginpunt.
